دانشمندان چهار ژن را شناسایی کرده اند که به نظر می رسد در میزان آسیب پذیری شما در برابر افکار یا رفتارهای خودکشی نقش دارند.

دکتر ناتان کیمبرل، دانشیار دپارتمان روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه دوک در دورهام، گفت: توجه به این نکته مهم است که این ژن ها هیچ کس را در معرض ۱۰۰٪ برای اقدام به خودکشی قرار نمی دهد. درک این نکته مهم است که به ویژه زمانی که با رویدادهای زندگی ترکیب شود می تواند باعث افزایش ریسک خودکشی در فرد شود.

برای یافتن ژن های دخیل در این فرایند، کیمبرل و همکارانش با استفاده از داده های بیش از 630000 کهنه سرباز ارتش ایالات متحده، تجزیه و تحلیل بزرگ و گسترده ژنومی را انجام دادند. شرکت کنندگان دارای تبار متنوعی بودند، با 71.4٪ اجداد اروپایی، 19.1٪ اجداد آفریقایی، 8.1٪ اسپانیایی و 1.3٪ آسیایی. اگرچه بیشتر شرکت کنندگان مرد بودند، 9 درصد از آن ها زن بودند.

سوابق پزشکی بیش از 121000 مورد افکار یا اقدامات خودکشی را در آن گروه نشان داد. کسانی که هیچ سابقه مستندی از رفتارهای خودآزاری در طول زندگی نداشتند، به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند.

این مطالعه شامل تجزیه و تحلیل نمونه های خون، یافتن ارتباط بین رفتار خودکشی و ژن ESR1، گیرنده استروژن بود. ژن ESR1 قبلاً به عنوان یک ژن محرک PTSD و افسردگی شناخته شده بود که عوامل خطر برای رفتارهای خودکشی در میان جانبازان افزایش می داد.

همچنین ارتباطی بین رفتارهای منجر به خودکشی با ژن DRD2، یک گیرنده دوپامین پیدا شد. این بیماری با اقدام به خودکشی، اسکیزوفرنی، اختلالات خلقی، ADHD، رفتارهای پرخطر و اختلال مصرف الکل مرتبط است.

سومین ژن شناسایی شده DCC بود که در طول زندگی فرد در بافت مغز بیان می شود. این در حال حاضر با چندین وضعیت مرتبط با  روانپزشکی همراه است. بر اساس مطالعات میزان پروتئین DCC در مغز افرادی که با خودکشی می میرند افزایش پیدا کرده بود.

آخرین ژن TRAF3 بود که با رفتار ضد اجتماعی، مصرف مواد و ADHD مرتبط است. محققان همچنین 9 ژن اضافی را شناسایی کردند که مختص اصل و نسب بیمار بود.

کیمبرل در بیانیه خبری دانشگاه گفت: «در حالی که ژن‌ها نسبت به سایر عوامل خطر کمی دارند، ما باید مسیرهای بیولوژیکی را که زمینه‌ساز خطر انجام رفتارهای خودکشی در فرد است، بهتر درک کنیم». وی خاطرنشان کرد: خودکشی عامل مرگ سالانه بیش از 700 هزار نفر و چهارمین عامل مرگ و میر در بین افراد 15 تا 29 ساله است. هرچه بیشتر بدانیم، بهتر می توانیم از این مرگ های غم انگیز جلوگیری کنیم.

بر اساس این مطالعه، برای تعیین این که آیا این یافته ها می توانند منجر به درمان های هدفمند شوند، به تحقیقات بیشتری نیاز است.